Recensie finale Boris Giltburg
Rachmaninov: pianoconcerto nr. 3 in re klein
Beginthema is wat zwaar op de hand, zou eerder als een volksliedje mogen klinken. Maar nu komt het, de eerste technische passage: beetje springerig. Technisch, ondanks de foutjes, vrij goed maar een beetje meer pedaal had de onvolmaaktheden kunnen maskeren.
Zijn akkoordwerk is helder, en de lyrische passages komen er ook mooi door hoewel het iets meer gulheid kan verdragen: beetje te afstandelijk.
Oh neen, hij begint weer met zijn tempowisselingen, als ie zo door doet dan rijdt ie zichzelf en het orkest in de vernieling.
De vermoeidheid sluipt er in: weer heb ik de indruk dat deze jongen beter kan. Anderzijds begint ie mij ook te vermoeien, zie dit niet meer goedkomen. Dit is pas 'je door een cadens ploeteren.'
De melodieën na de cadens zijn weer beter, maar waarom zo triest?
Intermezzo: Dit bevalt me wel: dat warme en slome van een mooie mei-avond zit er wel in, maar hij moet er nu ook geen horzelinvasie van maken bij de eerste de beste gelegenheid.
Mooi begonnen maar vanwaar komt die misplaatste agressie plots? Zo neurotisch!
En ja, soms werkt dat neurotische wel, vooral omdat ie blijft volharden in de boosheid en omdat de dirigente Marin Alsop het orkest fantastisch laat spelen in functie van de individuele persoonlijkheid van bijna alle finalisten. Nogmaals een pluim voor haar en het orkest!
Finale: Hij is alleszins slechter begonnen dan hoe ie nu speelt. Anderzijds, hoezeer ik ook van transparantie hou, ook in romantische muziek, hier mocht het zeker een pak meer pathos hebben.
Teveel fouten, teveel persoonlijkheid, teveel vreemde elementen, te traag... en af en toe te mooi, of nee, gewoon eigenzinnig mooi. Vreemde kerel, gemengde gevoelens.
In the wake of Ea
Dit is een zelfverzekerd begin, en in samenspel met de orkestpartij!
Dit is mooi, jong en fris maar bovenal ritmisch en in positieve zin afgemeten. Het plichtwerk op zich bekoort me nog steeds niet want te passé maar elke pianist tot nu toe heeft er wel compleet eigen accenten in kunnen leggen, dat was ooit anders. In die zin is het een goede test voor de verbeeldingskracht van de deelnemers. Zo ook voor deze Boris Giltburg die het alla Prokofiev speelt waardoor wat nuance verloren gaat maar spanning gewonnen wordt.
Cadens is perfect in lijn met de rest van zijn uitvoering van dit werk.
Misschien niet de beste uitvoering van de week, maar ik wordt hier wel vrolijk van! Benieuwd naar de Rachmaninov.
Beethoven: pianosonate nr. 27 in mi klein
Openingsnoten zeggen vaak veel: Giltburg begint veelbelovend! Mooie klank, op een ietwat hard gestemde piano, en interessante dynamiek. Prachtig hoe ie die middenstemmen laat uitkomen, en de meerstemmigheid in het algemeen recht aandoet.
Wel een beetje opletten dat dit geen gas geven-remmen uitvoering wordt. Deze inconsequente tempovoering blijft storen maar wordt toch goedgemaakt door de stemvoering, klankkleur en ideeënrijkheid. Ben er van overtuigd dat deze jongen binnen enkele jaren een heel mooie Beethoven neerzetten kan, als ie zijn zenuwen onder controle houdt en wat aan maturiteit wint.
Geplaatst door Jan op 13:21
Dit e-mailen
Dit bloggen!
Delen op Twitter
Delen op Facebook
Delen op Pinterest
Recensie finale Boris Giltburg
Rachmaninov: pianoconcerto nr. 3 in re klein
Beginthema is wat zwaar op de hand, zou eerder als een volksliedje mogen klinken. Maar nu komt het, de eerste technische passage: beetje springerig. Technisch, ondanks de foutjes, vrij goed maar een beetje meer pedaal had de onvolmaaktheden kunnen maskeren.
Zijn akkoordwerk is helder, en de lyrische passages komen er ook mooi door hoewel het iets meer gulheid kan verdragen: beetje te afstandelijk.
Oh neen, hij begint weer met zijn tempowisselingen, als ie zo door doet dan rijdt ie zichzelf en het orkest in de vernieling.
De vermoeidheid sluipt er in: weer heb ik de indruk dat deze jongen beter kan. Anderzijds begint ie mij ook te vermoeien, zie dit niet meer goedkomen. Dit is pas 'je door een cadens ploeteren.'
De melodieën na de cadens zijn weer beter, maar waarom zo triest?
Intermezzo: Dit bevalt me wel: dat warme en slome van een mooie mei-avond zit er wel in, maar hij moet er nu ook geen horzelinvasie van maken bij de eerste de beste gelegenheid.
Mooi begonnen maar vanwaar komt die misplaatste agressie plots? Zo neurotisch!
En ja, soms werkt dat neurotische wel, vooral omdat ie blijft volharden in de boosheid en omdat de dirigente Marin Alsop het orkest fantastisch laat spelen in functie van de individuele persoonlijkheid van bijna alle finalisten. Nogmaals een pluim voor haar en het orkest!
Finale: Hij is alleszins slechter begonnen dan hoe ie nu speelt. Anderzijds, hoezeer ik ook van transparantie hou, ook in romantische muziek, hier mocht het zeker een pak meer pathos hebben.
Teveel fouten, teveel persoonlijkheid, teveel vreemde elementen, te traag... en af en toe te mooi, of nee, gewoon eigenzinnig mooi. Vreemde kerel, gemengde gevoelens.
In the wake of Ea
Dit is een zelfverzekerd begin, en in samenspel met de orkestpartij!
Dit is mooi, jong en fris maar bovenal ritmisch en in positieve zin afgemeten. Het plichtwerk op zich bekoort me nog steeds niet want te passé maar elke pianist tot nu toe heeft er wel compleet eigen accenten in kunnen leggen, dat was ooit anders. In die zin is het een goede test voor de verbeeldingskracht van de deelnemers. Zo ook voor deze Boris Giltburg die het alla Prokofiev speelt waardoor wat nuance verloren gaat maar spanning gewonnen wordt.
Cadens is perfect in lijn met de rest van zijn uitvoering van dit werk.
Misschien niet de beste uitvoering van de week, maar ik wordt hier wel vrolijk van! Benieuwd naar de Rachmaninov.
Beethoven: pianosonate nr. 27 in mi klein
Openingsnoten zeggen vaak veel: Giltburg begint veelbelovend! Mooie klank, op een ietwat hard gestemde piano, en interessante dynamiek. Prachtig hoe ie die middenstemmen laat uitkomen, en de meerstemmigheid in het algemeen recht aandoet.
Wel een beetje opletten dat dit geen gas geven-remmen uitvoering wordt. Deze inconsequente tempovoering blijft storen maar wordt toch goedgemaakt door de stemvoering, klankkleur en ideeënrijkheid. Ben er van overtuigd dat deze jongen binnen enkele jaren een heel mooie Beethoven neerzetten kan, als ie zijn zenuwen onder controle houdt en wat aan maturiteit wint.
Geplaatst door Jan op 13:21
Dit e-mailen
Dit bloggen!
Delen op Twitter
Delen op Facebook
Delen op Pinterest
翻訳されて、しばらくお待ちください..